మేము ఆ గది నుంచి దేవుడి చిత్ర పటాలు, మా వంటి మీద కాశీ తాళ్ళు, మెడలొ బంగారు గొలుసులూ, ఉంగరాలు, మొహాన బొట్లు అన్ని దైవీక సంబంధమైన చిహ్నాలు తీసేసాం , అవి ఉంటే ప్రేతాత్మలు దరికి రావు.
సినిమాలు మరియూ విన్న కధల ప్రకారం ఆత్మలు వస్తువులని తాకలేవు ! పొలాల్లో దెయ్యాలు వచ్చేసాయా? తలుపు శబ్దం చెయ్యగలిగినవి నా పీక కుడా పట్టుకోగలవుగా? హమ్మో.
అమ్మాయిల్ని చూడగానే కాస్త హీరోలా అయ్యిపోయా, దెబ్బ లెక్కలేనట్లు, చిన్నగా వచ్చే చిరునవ్వును ఆపుకుంటున్నట్లు వాళ్ళకు కనిపించాలని ఆత్రం. నా పక్కన నలుగురికీ పడి మళ్ళీ నా దాకా వచ్చింది దెబ్బల పర్వం. నా వాటా రెండు అరచేతుల్లో కలిపి ఒక పది దెబ్బలు, ఇస్ ఇస్ అని అరచేతుల్లో పేక బెత్తం వాతలు పెట్టింది. నిజం చెప్పాలంటే విపరీత మైన నొప్పి, అయినా ఒప్పుకోను అనే అహం, మొండితనం.
మాకు కాసేపు తిట్ల పురాణం వినిపించాక ఎవరి రూంకి వారిని వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పి డైరక్టర్ వెళ్ళిపోయాడు. నేను నా మంచం ఎక్కి దుప్పటి ముసుగు పెట్టేసుకున్నా. నేను పడిన భయానికి రెండు రోజుల దాకా నిద్ర పట్టదు. ఆలోచిస్తున్నా ఎక్కడ తేడా వచ్చింది? ఈ భయపడిన కుర్రాళ్ళు డైరక్టర్ కి చెప్పి ఉంటారా. కాని అమ్మాయిలు ఎందుకు ఏడుస్తున్నారు? మళ్ళీ దెయ్యాలు వచ్చాయా వాళ్ళ రూము దెగ్గరకు? నా వల్లనేనా?
ఒంటిగంట అయ్యింది. బయటకు వెళ్ళిన నలుగురు జాగ్రత్తగా తిరిగి వచ్చారు, నా మంచం కిటికీ దెగ్గర కావడంతో నన్ను లేపి లోపల నుంది గడియ పెట్టిన తలుపు తీయించి లోపలి వచ్చి పడుక్కున్నారు వాళ్ళందరూ. హమ్మయ్యా అనుకున్నా, కనీసం వీరికి ఏమీ కాలేదు. నాకు మాత్రం నిద్ర పట్టలేదు, రేపు ఎలా కొడతారో అని అలోచనలు, ఎంతమంది చూస్తారో, అమ్మాయిలు నవ్వుతారు పరువు పోతుంది. టీచర్లు చిరాగ్గా చూస్తారు. ఇవే ఆలోచనలు..
తెల్లారింది.
5:00 కి జాగింగ్, తరువాత యోగా, స్టడి హవర్స్, టిఫిన్ ఒక దాని తరువాత ఒకటి. నేను ఎవ్వరితో మాట్లాడలేదు. నాతో మట్లాడితే వాళ్ళను కూడా అనుమానిస్తారని వాళ్ళూ మాట్లాడలేదు.
9:00 అయ్యింది స్కూలు టైం అయ్యింది, క్లాసుకు వెళ్ళి కుర్చున్నా. తెలుగు మాష్టారిది మొదటి క్లాసు, కానీ ఆయన చెప్పదలుచుకోలేదు, స్టాఫు రూములో టాపిక్ లో నిజం పాళ్ళు తెలుసుకోవాలని నిశ్చయించుకుని, యక్ష ప్రశ్నలు వేస్తున్నాడు, గోడలా ఒక నిర్ఝీవమైన అభినయం తో నేను నిశ్శబ్దంగా నుంచున్నా.
ఈ లోపు ప్రిన్సిపల్ రూము నుంచి పిలుపు వచ్చింది. నేను దానికోసమె ఎదురు చూస్తున్నా, వెళ్ళి దెబ్బలు తినేస్తే ఇంక భయపడక్కర్లేదని. నాతో పాటు ఉన్న ఆరుగురు కూడా ప్రిన్సిపల్ గదిలోకి వచ్చారు. ప్రిన్సిపల్ రౌండ్స్ కి వేళ్ళారు, మేము మాటల్లో పడ్డం, అప్పుడు తేలిసిన విషయం ఏంటి అంటే, భయపడిన ఇద్దరు అబ్బాయిలు అంతకు మునుపే వాళ్ళ 'గర్ల్ ఫ్రెండ్స్' కి ఓజా బోర్డు విషయం చెప్పేసారు.. గొప్పగా.
అమ్మాయిలకు దెయ్యాలు కనిపించాయి నిన్న రాత్రి కూడా, దానితో వాళ్ళు భయపడిపోయి ఈ సారి డైరక్టరుకి దెగ్గరకు వెళ్ళి ఫిర్యాదు చేసారు ఆ అర్ధరాత్రి, భయపడిన అబ్బాయిలేమో వార్డెన్ కి చెప్పారు.
అందరూ కలిసి మా గది దెగ్గరకు వచ్చి, మా ప్రేతాత్మ కై పిలుపులు విన్నాకా లొపలికి వచ్చారన్నమాట !
మేము ఏడుగురం నవ్వుకుంటున్నాం, దెయ్యమనుకుంటే డైరక్టరు వచ్చాడని !
తలుపుకు దెగ్గరగా నుంచున్న మాలో ఒకడు ప్రిన్సిపల్ వస్తున్నాడని సిగ్నల్ ఇవ్వడంతో సైలంటయ్యాం. ప్రిన్సిపల్ రాగానే జరిగింది తెలుసుకున్నాడు.
ఒక్కొక్కడిని టేబుల్ మీద మోచేతులు పెట్టి ఒంగుని నుంచోమని, సీటు మీద కనీసం ఒక పది దెబ్బలు వేసారు.
కళ్ళలో నీళ్ళు కాదు రక్తం వచ్చెంత నొప్పి, కాని మొండితనం, సిగ్గు, అహం... మొత్తం బాధని పంటి బిగువునే భరించేలా చేసాయి.
ఎవరి కోటా వారికి పడ్డాకా మమ్మల్ని మా క్లాసులకి పంపించేసారు.
ఈ దెయ్యాల విషయమే తెలియట్లా, నా ప్రేతాత్మల ప్రయోగాల వల్ల దెయ్యాలు రోజూ స్కూలు చుట్టూ తిరిగుతున్నాయి, వాటిని వదిలించుకోడం ఎలా? మళ్ళీ ఇంకొక రోజు ఓజా బోర్డు ప్రయోగం చేసి వాటినే అడగాలి. నిర్ణయించుకున్నా.
వెళ్ళి క్లాసులో బెంచి మీద ఏమి నొప్పి లేనట్టు కుర్చున్నా, విపరీత మైన నొప్పి భరిస్తూ. అలా కుర్చున్నానో లేదో మళ్ళీ పిలుపు వచ్చింది. ఇది ఊహించని పరిణామం. టీచర్ నా వైపు జాలిగా చూస్తుంటే మళ్ళి వెళ్ళా ప్రిన్సిపల్ రూముకి.
అక్కడ వార్డన్ నిన్న సినిమాకు వెళ్ళిన నలుగురిని ఉతుకుతున్నాడు. అవును నిన్నరాత్రి హాజరు తీసుకున్నాడుగా. నన్ను మళ్ళీ అదే రకంగా నుంచోమన్నాడు, ఈ సారి వార్డెన్ అయిదు దెబ్బలతో సరిపెట్టాడు. సినిమాకు వెళ్ళి వచ్చే వాళ్ళకు తలుపు తీసి సాయం చేస్తున్నందుకు ఇది.
మళ్ళీ వాళ్ళ ను కొట్టడం మొదలు పెట్తాడు వార్డన్ , ఇది సిగరెట్లు కాలుస్తున్నందుకుట!
వాళ్ళలో ఒకడు చెప్తున్నాడు, సిగరెట్టు అలవాటు లేదు కేవలం దెయ్యాలకు భయపడి సిగరెట్టు అంటించా అని. అంటే వీళ్ళు నిన్నరాత్రే దొరికిపోయారా? మరి నాకు చెప్పలేదూ???! దుర్మార్గులు, అనుకున్నా. నిన్న అసలే తెల్ల డ్రస్సులు కనిపించేసి ఉంటారు, చీకట్లో కూడా, అనుకున్నా.
ఒక్క సారిగా స్పురించింది, చిక్కుముడి విడిపోవడంతో ఫక్కున నవ్వు బయటకు వచ్చేసింది. నవ్వుతున్న నన్ను చూసి ప్రిన్సిపల్ టేబుల్ దెగ్గరకు రమ్మన్నాడు.
వెళ్ళా.
ఎందుకు నవ్వుతున్నావ్ అని అడిగాడు.
అప్పుడు చెప్పా,
గోడ మీద దెయ్యాలు మన కుర్రాళ్ళే, లైటు కలరు చొక్కాలు వెన్నెల వెలుతురులో, పొల్లాల్లో కనిపించీ కనిపించకుండా దెయ్యాల్లా అనిపించారు కనిపించారు. మన కుర్రాళ్ళే దెయ్యాలకు భయపడి సిగరెట్టు వెలిగించినప్పుడు కొరివి దెయ్యాలయ్యారని. హ హ హ్హా !!
ప్రిన్సిపల్ మొహం లో చిన్న నవ్వు ఆపుకుంటూ, నన్ను వెళ్ళిపొమ్మమన్నడు. దెబ్బలు తప్పించుకున్నందుకు ఆనందపడుతూ వెనుదిరిగా.
వెనుదిరిగానో లేదో నన్ను మళ్ళీ పిలిచాడు, ' సరే అయితే ముందు రోజు గోడ దూకి సినిమాకి వెళ్ళిన వారి పేర్లు చెప్పు ' అన్నాడు.
మతిపోయింది నాకు, ఇంత గోలలో వాడికి ఈ పాయింటు ఎలా తట్టింది, చా చా అనుకున్నా. తలదించుకున్నా చెప్పలేదు.
మళ్ళీ టేబుల్ దెగ్గరకు పిలిచాడు !!! ఈ సారి వదల్లేదు !!!